ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ οι κυρίες και ο κύριος:
Από το 1910 μέχρι σήμερα: Βενιζελικοί, αντιδεξιοί, αντικομμουνιστές, με τον Πλαστήρα, Παπανδρεϊκοί, Μητσοτακικοί, Μπακογιαννικοί Στο εξωτερικό: Μακρονικοί και La République En Marche! (Γαλλία), Δημοκρατικοί (Η.Π.Α.), Μπλερικοί (Η.Β.), Freie Demokratische Partei και Die Grune (Γερμανία) etc… Στην Αθήνα ψηφίζουν Κ. Μπακογιάννη, στην Θεσσαλονίκη Κ. Ζέρβα, στα Χανιά Π. Συμανδηράκη! 1980-2000: Στην ελληνική πολιτική σκακιέρα το τελευταίο γνήσια κεντρώο κόμμα που είχε σοβαρή παρουσία και εκλογικές επιτυχίες ήταν η μεταδικτατορική Ένωση Κέντρου (ΕΚ-ΝΔ, ΕΔΗΚ). Πήρε μέρος στις εκλογές του 74, 77 και 81. ″Εξαφανίστηκε″ αργά και σταθερά και μέχρι το 85-89 δεν υπήρχε με κομματική αυτοτέλεια. Βέβαια το 1993 ο τελευταιος γονιδιακός απόγονος του Ελευθέριου Κ. Βενιζέλου κατέβηκε και εκλέχθηκε Βουλευτής και Αντιπρόερος της Ελληνικής Βουλής, με την Πολιτική Άνοιξη του κου. Αντ. Σαμαρά! Χονδρικά: Το 55% περίπου των τότε βουλευτών και στελεχών του πάλαι ποτέ Κεντρώου Χώρου απορροφήθηκε στο ΠΑΣΟΚ, το 35% στην ΝΔ και ένα 10% αλλού. 2000-2020: Ζει ο Βενιζελισμός; Υπάρχουν ιδεολογικοί απόγονοι του μεγάλου αυτού ιδεολογικού ρεύματος; Ναι! Βιολογικοί απόγονοι του Ελευθέριου Κ. Βενιζέλου; Ναι, έμμεσα ναι! Ιδεολογικά και βιολογικά το μεγάλο κομμάτι του Βενιζελισμού ζει και μετασχηματίζεται εντός ΝΔ, εδώ και χρόνια. Και ένα μικρότερο κομμάτι στον χώρο του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.

Οι Φιλελεύθεροι, υποστηρίζουν την ελευθερία και το δικαίωμα επιλογής τόσο σε προσωπικά όσο και οικονομικά ζητήματα. Πιστεύουν πως μοναδικός σκοπός της κυβέρνησης είναι η προστασία των πολιτών από τη βία και τη διαφθορά. Τιμούν την ατομική ευθύνη και δείχνουν ανοχή απέναντι στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ποικιλομορφία. Οι Αριστεροί, γενικά ενστερνίζονται το δικαίωμα της επιλογής σε προσωπικά ζητήματα, αλλά υποστηρίζουν την ύπαρξη ενός μεγάλου κέντρου λήψης αποφάσεων για οικονομικά ζητήματα. Αναμένουν από την κυβέρνηση να βοηθά τους μη προνομιούχους, στο όνομα της ισονομίας. Οι αριστεροί δείχνουν ανοχή στην κοινωνική ποικιλομορφία, αλλά επιδιώκουν τη απόλυτη οικονομική ισότητα.
Οι Δεξιοί, προτιμούν το δικαίωμα της επιλογής αναφορικά με τα οικονομικά ζητήματα, αλλά επιζητούν επίσημα πρότυπα για τα προσωπικά ζητήματα. Τείνουν να υποστηρίζουν την ελεύθερη αγορά, αλλά συχνά ζητούν από την κυβέρνηση να προστατεύσει την κοινωνία από κατ’ αυτούς απειλές για τα ήθη ή τον παραδοσιακό οικογενειακό ιστό. Αγαπάνε την θρησκεία και τα ήθη/έθιμα. Οι Απολυταρχικοί, επιθυμούν από την κυβέρνηση να ασκεί σημαντικό έλεγχο στους πολίτες και την κοινωνία. Υποστηρίζουν τον απόλυτα κεντρικό σχεδιασμό και συχνά αμφισβητούν τη σημασία της ελευθερίας και του δικαιώματος στην επιλογή. Στο κατώτατο τμήμα του νοητού πίνακα, οι αριστεροί απολυταρχικοί καλούνται κομμουνιστές, αναρχικοί κλπ, ενώ οι απολυταρχικοί της δεξιάς ονομάζονται φασίστες, ναζί κλπ.
Από εποχή σε εποχή. Δεν είναι όμως ποτέ ”δεξιοί η αριστεροί” με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Είναι θεσμικοί, εκτιμούν και προτιμούν τον πατριωτισμό και την τάξη, μα και την πρόοδο. Αναμφίβολα, η ύπαρξη και, ακόμη περισσότερο, η ισχυρή παρουσία ενός κεντρώου κόμματος στην πολιτική σκηνή κάθε χώρας, κυρίως ευρωπαϊκής, δεν είναι απλώς αναγκαία, είναι εξαιρετικά ωφέλιμη. Στην Ελλάδα μάλιστα, των τεραστίων προβλημάτων και των ιδιαιτεροτήτων, με τα κόμματα των άκρων να διεισδύουν σε πλήθη ψηφοφόρων πουλώντας αυταπάτες, δοξασίες και… ”νταηλίκια”, είναι διπλά αναγκαία και ωφέλιμη. Συνήθως τα κόμματα του κεντρώου χώρου είναι σε θέση να διατηρήσουν κοινωνικές ισορροπίες, να απορροφήσουν κραδασμούς και να συμπράξουν όποτε απαιτείται, προκειμένου να κυβερνηθεί ο τόπος μέσα στο δημοκρατικό-πατριωτικό πλαίσιο.
Eίναι ενωτικοί! Είναι οικονομικά φιλελεύθεροι, νοιάζονται για την κοινωνική δικαιοσύνη και συμφωνούν σε μέτρα εκσυγχρονισμού του κράτους και της οικονομίας. Προοδευτικοί σε ζητήματα ανθρωπιστικά, οικολογικά, φιλοζωικά. Είναι πατριώτες με την σύγχρονη έννοια του όρου και θέλουν να βλέπουν το τόπο να προκόβει. Επίσης δεν γουστάρουν και πολύ-πολύ τον λαϊκισμό! Είναι, μπορεί να πει κανείς, ρομαντικοί ρεαλιστές. Πολλά κόμματα τους διεκδικούν, ελάχιστα τους έχουν τελικά…
Η υπάρχουσα φιλική προς την επιχειρηματικότητα Κυβέρνηση κατάφερε επιτυχώς να υλοποιήσει μεταρρυθμίσεις που έχουν θέσει την οικονομία σε μακροπρόθεσμη τροχιά ανάπτυξης, να δημιουργήσει ένα δίκαιο και λειτουργικό φορολογικό σύστημα και να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των διεθνών επενδυτών. Τεχνολογικοί κολοσσοί όπως η Google, η Microsoft και η Apple δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης ο οποίος μετατρέπει με γοργους ρυθμούς την χώρα μας σε «ψηφιακή πύλη» και ταυτοχρόνως θα δημιουργήσει κίνητρα και νέες δεξιότητες στις επιχειρήσεις. Επι παραδείγματι, η νέα επένδυση της Google σε υποδομές Data Centers και τη δημιουργία του πρώτου «Cloud Region» στην ΝΑ Ευρώπη.
Η συνεργασία μας για την παροχή προηγμένων υπηρεσιών υπολογιστικού νέφους, αναμένεται να αποδώσει σημαντικά οφέλη στην ελληνική κοινωνία, καθώς θα εισφέρει ως το 2030 συνολικά 2,2 δισ δολ. στο ελληνικό ΑΕΠ, ενώ θα αποφέρει περισσότερες από 19.400 νέες θέσεις εργασίας. Είναι πασιφανές ότι η παρουσία μεγάλων κεφαλαίων καταδεικνύει ότι οι ξένοι επενδυτές βλέπουν στην Ελλάδα μια μακροπρόθεσμη ικανότητα δημιουργίας υπηρεσιών και τεχνολογιών και σημαντικών κεφαλαιακών κερδών.
Από την πρώτη στιγμή της εκλογής του το 2016 ως Πρόεδρος σηματοδότησε την πρόθεσή του να κινηθεί προς το Κέντρο. Έχει μάλιστα ενδιαφέρον ότι ο ίδιος προσωπικά, έχει απήχηση σε αυτό το τμήμα των ψηφοφόρων. Κι αυτό οφείλεται κυρίως στον εκσυγχρονιστικό πολιτικό του λόγο και στη συνέπεια που έχει δείξει. Η Νέα Δημοκρατία θελει να διατηρήσει στενή σχέση με το χώρο του κέντρου και στο πλαίσιο αυτό θα συνεχιστούν τα πολυδιάστατα πολιτικά ανοίγματα. Οι σχέσεις με το λεγόμενο εκσυγχρονιστικό κέντρο παραμένουν στενές, με το κυβερνών κόμμα να επιθυμεί τη διατήρηση των διαύλων επικοινωνίας με αυτό το ακροατήριο. Δύσκολο μα εφικτό.