Το θέμα της μετανάστευσης των νέων Ελλήνων στο εξωτερικό παραμένει στο προσκήνιο εδώ και επτά χρόνια, από τότε που η οικονομική κρίση άρχισε να γίνεται αισθητή στα ελληνικά νοικοκυριά.
Είναι γεγονός ότι η σημερινή κρίση διαβρώνει την ελληνική κοινωνία από παντού. Ο λαός δοκιμάζεται σκληρά. Οι θεσμοί αποδομούνται. Η εθνική οικονομία παραπαίει και δεν φαίνεται παρά τα όσα λένε οι κυβερνώντες για ανάπτυξη (με τέτοιους φορολογικούς συντελεστές μάλιστα) να σηκώνει κεφάλι!! Η δημόσια περιουσία εκποιείται. Οι κυβερνήσεις μας «κάνουν ότι κυβερνούν» ενώ όλοι ξέρουμε ότι απλώς λειτουργούν ως εντολοδόχοι των δανειστών!!
Παντού είναι διάχυτη η εικόνα της παρακμής, της όλο και σκληρότερης δοκιμασίας του λαού. Υπάρχει όμως ένα πεδίο πιο «μαύρο από το μαύρο»: η ανεργία ανθρώπων που βρίσκονται από τη μια μέρα στην άλλη στο δρόμο.. Η ανεργία των νέων και πιο συγκεκριμένα των νέων επιστημόνων, που δεν μπορούν να κάνουν εκκίνηση στην επαγγελματική τους πορεία.
Πρόκειται για μείζον κοινωνικό και εθνικό πρόβλημα. Πρόκειται για αιμορραγία που πρέπει να σταματήσει.. Εδώ δεν γίνεται περιστολή μισθών και εισοδημάτων, αναγκών και επιθυμιών. Εδώ περικόπτεται το παρόν και το μέλλον.
Υπονομεύεται ευθέως η δυνατότητα της ίδιας της ζωής, αμαυρώνεται η αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Η αδυναμία εύρεσης εργασίας από τους νέους επιστήμονες αποτελεί την επιτομή του εύρους της κρίσης. Πρόκειται για ζήτημα που έχει να κάνει με την προοπτική συνολικά της χώρας μας. Το πιο «βαθύ ελληνικό χρώμα» στη σημερινή ιστορικότητα της Ελλάδας είναι η μόρφωση των νέων επιστημόνων. Και αυτή αφελληνίζεται. Οι νέοι μας φεύγουν στα ξένα, η δυναμική του πιο ελπιδοφόρου ελληνικού στοιχείου «ξενιτεύεται» και μάλιστα με προοπτικές ποτέ να μην γυρίσει πίσω, ίσως κάποιοι στην σύνταξη τους και μετά..
Έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς πολλά άρθρα περί αυτού του ευαίσθητου θέματος αναφέροντας στοιχεία για περίπου 200.000 νέους, με πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά που έχουν μεταναστεύσει στην Ευρώπη, στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ. ακόμα και στη Νέα Ζηλανδία.
Όπως και αν είναι τα πράγματα οι νέοι φεύγουν, θέλουν να φύγουν, τους παρακινούμε να φύγουν. Είναι, όμως, η μετανάστευση, η ξενιτιά, η λύση;
Η πραγματικότητα είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των παιδιών και των νέων, ιδίως άνω των 15 ετών έχουν σκεφτεί και προβληματιστεί ως προς το θέμα της μετανάστευσης. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι, όμως, που εξέφρασαν πλήρη επιθυμία να φύγουν από την Ελλάδα δηλώνοντας απέχθεια για τα τεκταινόμενα στην ελληνική κοινωνία. Οι περισσότεροι υποστήριξαν ότι η μετανάστευση είναι μια έσχατη λύση, όταν θα έχουν προσπαθήσει εδώ αρκετά, όταν δεν θα έχουν πια τα βασικά για να ζήσουν..
Από όποια όμως οπτική γωνία και να το δεις μετανάστευση σημαίνει ότι πηγαίνεις ξένος συχνά μεταξύ ξένων, χωρίς κοινωνικά δίκτυα και δεσμούς, αφήνοντας πίσω σου οικογένεια, φίλους, ενδιαφέροντα και τόπους..
Η κρίση λοιπόν μας έφερε στο σημείο “πρώτο σε αξία εξαγόμενο «προϊόν» μας, να είναι οι έλληνες εργαζόμενοι. Οι οποίοι έχουν παράγει 50 δις ΑΕΠ στο εξωτερικό! Το καλύτερο και ασυναγώνιστο από πλευράς αξίας, «προϊόν» από αυτά που εξάγουμε τα τελευταία χρόνια, είναι το ανθρώπινο δυναμικό! Σύμφωνα με έρευνα της Endeavor Greece, που καταγράφει την προστιθέμενη αξία και τα φορολογικά έσοδα που δημιουργούν στις χώρες υποδοχής οι Έλληνες που έφυγαν για το εξωτερικό στη διάρκεια της κρίσης (2008-2016), αθροιστικά, οι Έλληνες του brain drain έχουν παραγάγει περισσότερα από 50 δισ. ευρώ ΑΕΠ στις νέες «πατρίδες» τους.
Ειδικότερα, οι άνθρωποι αυτοί, κυρίως ανώτερης/ανώτατης εκπαίδευσης, συνεισφέρουν ετησίως 12,9 δισ. ευρώ στο ΑΕΠ των χωρών υποδοχής κυρίως Γερμανία και Αγγλία και 9,1 δισ. ευρώ σε φορολογικά έσοδα, εκ των οποίων 7,9 δισ. ευρώ σε φόρους εισοδήματος και εισφορές και 1,2 δισ. ευρώ σε ΦΠΑ. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο της έρευνας είναι ότι το ποσό που έχει δαπανήσει το ελληνικό κράτος για την εκπαίδευση των ανθρώπων αυτών υπολογίζεται στα 8 δισ. ευρώ.
Δηλαδή η χώρα μας επενδύει χρήματα για να εκπαιδεύσει ένα δυναμικό τμήμα της νεολαίας μας και η επένδυση αυτή χάνεται γιατί ως κράτος δεν είχαμε ποτέ σχέδιο!! Ήμασταν πάντα ανοργάνωτοι!!
Βέβαια κανένας δεν έχει δικαίωμα αυτούς τους νέους να τους στερήσει το σχέδιο της ζωής τους και το όνειρό τους, την κοινωνική τους εξέλιξη και στην προσωπική τους ευημερία.
Η μετανάστευση όμως των νέων μας καταδεικνύει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο το γεγονός ότι βρισκόμαστε ακόμα μέσα στα μεσοπέλαγα της κρίσης, ότι η κρίση βαθαίνει και δεν φαίνεται να διαμορφώνεται κάποια πολιτική υπέρβασής της. Το μέλλον δεν φαίνεται να έρχεται.